Babs & Thijs

Al voor 8-en slaan we in onze Corolla de 94 in; de 119 km lange weg tussen Te Anau en Milford. Mel zei dat zij dit de mooiste weg van NZ vindt en wij zijn het roerend met haar eens. Wat een uitzichten, wat een divers en weids landschap, wat een rotsen. En wat een hoop sandflies! Grrrr, wat een rot beestjes zijn dit zeg. Telling: 42 bulten. Op streng advies van Mel stoppen we op de heenweg naar Milford alleen bij de mirror lakes (zie foto, heel gaaf!) en pakken we de kleinste boot naar de Milford Sounds. Deze bootmaatschappij heeft als USP ‘visit the Sounds up close & personal’. Feitelijk betekent dit dat we met de boot onder de vele watervallen doorgaan, en dus zeiknat worden ook al regent het niet (gelukkig, daar zijn onze GoreTex outfitjes weer!). Ook varen we rakelings langs de rustplaatsen van de zeehonden hier. De fjorden zijn waanzinnig. Geen woorden voor.
Op de terugweg naar Te Anau pakken we een aantal tracks mee en hiken we naar watervallen en stoormversnellingen, door mooie regenwoud-achtige bossen, en doen we kennis op bij het Milford Road Early Settlers museum. Dit is een van de vele ‘one room museums’ die NZ kent, met een hoop oude zooi waarvan de helft in 1990 aangebrand. Nietemin, een leuk, schattig museum over de aanleg van de Milford tunnel (met de hand!) en de 119 km weg. Op deze weg komen we tot 3 maal toe in aanraking met een stel Toyota Camry’s met chinezen (volgens Mel zonder rijbewijs, want zo zijn chinezen). Eenmaal rijd ik bijna tegen een Camry die plots midden op de weg (80 km/u) stopt om een foto te maken, de tweede keer blijft een Camry midden op een smalle gravel weg rijden zodat Thijs er niet langs kan ondanks heftige lichtsignalen. En tot slot wordt een smal pad door een chinees met iPad in een bos geblokkeerd. Aaaaahhhhh?!? Voorlopig geen chinees meer voor ons, dus eenmaal in Te Anau wordt het pizza.